Trzy lata! Wyrzeczeń, samodyscypliny w końcu przyniosły wymarzony efekt. Aż, dziwne że z moim słomianym zapałem dotrwałam :) Choć nie ukrywam, że pod koniec gdzieś się wypaliłam. Dobrze, że ambicja nie pozwoliła mi bym odpuściła, przecież tak ciężko pracowałam. Jeszcze tylko matura i uwolnię się całkowicie od nauki.
Żal mi tylko, że rozstanę się z tak wspaniałymi ludźmi. Cholernie się do nich przyzwyczaiłam Pomagaliśmy sobie wzajemnie, wspieraliśmy się, dzięki temu bardzo liczną grupą ukończyliśmy liceum ogólnokształcące dla dorosłych. Ciężko będzie zapomnieć o tych łobuzach :)
Nauczyciele... Cóż mogę o nich powiedzieć? Mam nadzieję że będą również zawsze uczestniczyć w jakichkolwiek naszych spotkaniach. Wszyscy są dla mnie ikoną nauczycielstwa. Jeżeli macie wyobrażenie o wzorowych nauczycielach, to oni dokładnie każdą z tych cech posiadają!!!
Przyznam się, że nawet sama jestem dumna z siebie. Oby tak dalej!
Co do rehabilitacji to wspomnę tylko tyle, że gdzieś utknęłam. Rehabilitacje mam za rzadko. Co rusz rehabilitant mi przekładał ostatnio spotkania. Nie ukrywam, że niektóre zmiany w harmonogramie nawet mi były na rękę, ale jednak moje ciało dostało automatycznie po tyłku.
W czwartek zamieniłam kule łokciowe, które były moim nieodłącznym atrybutem przez ostatnie pięć lat na kijki nordic walking. Ależ było ciężko na początku. Nawet myślałam o powrocie do kul, ale zaparłam się i... Chodzę bez kul. Może nie chodzę jeszcze kilometrami ale jakże się cieszę że kolejną barierę pokonałam. Tutaj problemem z kulami było to że jak tylko zmęczona byłam, czy szłam niedbale to zaczynałam wisieć na kulach. Dzięki temu mogłam sporo chodzić, ale po cóż chodzić byle jak, gdy można popracować, pomęczyć się trochę i chodzić tylko przy pomocy nordic walking.
Kijki kupiłam bardzo dobrego gatunku. Mają to na czym mi zależało. Po pierwsze, mają rękojeść z korka, a po drugie rękawiczki w łatwy sposób można wypiąć.
